Bieszczady, Ścieżka przyrodnicza – W krainie myszołowa, Park Krajobrazowy Doliny Sanu.

Ścieżka „ W krainie Myszołowa” wytyczona jest na terenie miejscowości Polana. Idąc tym szlakiem można zobaczyć fragmenty buczyny karpackiej, osuwisko, źródlisko dające początek potoku z roślinnością wodolubną, następnie oczko wodne i 40-letni drzewostan olszy. Ścieżka prowadzi szlakiem zrywkowym do wzniesienia zwanego „Szeroką Łąką” (618m n.p.m.). Z tego miejsca roztacza się panorama we wszystkich kierunkach, szczególnie wyraźnie zaznacza się pasmo Otrytu i pasmo Ostrego. Z „Szerokiej Łąki” możemy zaobserwować szybują-ce ptaki drapieżne m.in. myszołowa i jastrzębia, które znajdują tu doskonałe warunki do bytowania.

Park Krajobrazowy Doliny Sanu położony na terenie gmin: Lutowiska (76 %), Czarna (18 %) i Solina (4%), na obszarze Nadleśnictw: Stuposiany, Lutowiska, Baligród. Powierzchnia parku jest stosunkowo duża, gdyż wynosi J28 718 ha, z czego lasy i zadrzewienia stanowią 26 401 ha (92 %), a łąki i pastwiska 1478 ha (5 %). Jak sama nazwa wskazuje, osią parku jest największa rzeka regionu – San. Należy pamiętać, że jest to obszar wtórnie zdziczały, niegdyś licznie zamieszkany. O charakterze tego terenu stanowi również jego pewne oddalenie od głównych bieszczadzkich szlaków. Jego potencjalnie mniejsza atrakcyjność powoduje słabszy napływ ludzi, dzięki czemu park emanuje spokojem. Osią spinającą Pk Doliny Sanu jest górska część Sanu i jego dopływy m.in. Wołosaty, Muczny, Nasiczański Potok, Tworylczyk. Koryta rzek są dzikie, nieuregulowane, przeważnie otoczone lasem lub zaroślami. To korytarze ekologiczne. Wszystkie rzeki i potoki meandrują, przebijają się przez góry tworząc piękne przełomy. Ich kryta charakteryzują duże spadki, więc mamy do czynienia z bystrzami, licznymi wychodniami skalnymi, berdami i baduniami. Doliny są malownicze i urozmaicone, niegdyś licznie zamieszkałe obecnie są wtórnie znaturalizowane. Jest tu tylko kilka wiosek i osad, większość terenów jest we władaniu przyrody. Obszar parku obejmuje kilka masywów górskich wśród nich są północne odnogi Połoniny Wetlińskiej z Dwernikiem Kamieniem, Magura Stuposiańska, Otryt, Jeleniowaty, Czereśnia z Czereszenką, Tołsta. Tylko dwie pierwsze góry przekraczają wysokość 1000 m n.p.m. Nie ma tu połonin z wyjątkiem sztucznie odsłoniętego jednego z 3 grzbietów Dwernika Kamienia – jeden z najpiękniejszych widoków w Bieszczadach . Na szczęście są polany widokowe, które jeszcze całkowicie nie zarosły. Przepiękne panoramy możemy zobaczyć z Kosowca, szczytowej polanki Magury Stuposiańskiej, z Otrytu. Wyjątkowo atrakcyjnym punktem widokowym jest Ryli w Krywem. Znajduje się tu też punkt widokowy na stokówce naprzeciw Tworylnego zwanego niegdyś przez Bojków bramą do nieba. W przybliżeniu 80% powierzchni Parku zajmują lasy, przeważnie reglowa buczyna karpacka. Niemal połowę lasów stanowią drzewostany w wieku 100 lat i starsze. Na terenach Parku znajdują się także ostoje rzadkich dużych ssaków – żubra i niedźwiedzia. Miejsce swojego bytowania znalazły tu prawie wszystkie krajowe gady z faunistyczną rzadkością -wężem Eskulapa. Stan liczebności awifauny szacuje się na blisko 130 gatunków, wśród których wymienić należy orła przedniego, orlika krzykliwego i bociana czarnego. Za osobliwość uznaje się też dużą frekwencję roślin wysokogórskich w niskich partiach regla dolnego, przyniesionych tam ze znacznych wysokości przez górskie potoki (np. złocień okrągłolistny, prosienicznik jednogłówkowy i inne w dolinie potoku Mucznego, a także diaspora paru gatunków górskich w dolinie Sanu). Znakomitym urozmaiceniem leśnego krajobrazu są bogate florystycznie łąki, oraz bieszczadzkie torfowiska wysokie, usytuowane na ponadzalewowych terasach dolin rzecznych, kopulasto wypiętrzone o miąższości masy organicznej dochodzącej niekiedy do kilku metrów (torfowce i płonniki, reliktowa żurawina drobnokwiatowa, chronione: borówka bagienna, bagno zwyczajne i rosiczka okrągłolistna). W opustoszałych wsiach natkniemy się na zdziczałe sady i zadrzewienia, a wśród nich stare odmiany drzew owocowych nie występujące już obecnie w uprawach sadowniczych i przez to nie zwykle cenne dla zachowania puli genowej oraz okazałe egzemplarze drzew liściastych towarzyszące dawnej zabudowie. Takimi uroczyskami odzyskanymi przez naturę są wsie: Krywe, Hulskie i Tworylne. Rzeka San – jak potwierdziły badania – ma najbogatszą z polskich rzek karpackich faunę wodną, właśnie w swoim górnym biegu.

Ścieżka zlokalizowana jest na terenie m. Polana gm. Czarna.
Najłatwiej dojść do ścieżki rozpoczynając marsz od budynku Szkoły Podstawowej w Polanie (przejście zajmuje 15min.)
Długość ścieżki ~ 2,5km
Czas przejścia – 2,5godz
Różnica wzniesień 120m

Obrazek: Buteo buteo 2 (Lukasz Lukasik)„. Licencja: CC BY-SA 3.0 na podstawie Wikimedia Commons