Dawna łaźnia miejska to najstarszy w Katowicach budynek użyteczności publiczne.

Budynek łaźni miejskiej przy ulicy Mickiewicza, powstał w roku 1892, gdy Katowice miały 28 tysięcy mieszkańców i jeszcze pewne możliwości kąpieli w naturze w czystych wodach okolicznych stawów bądź też w zasobnej jeszcze w ryby Rawie, rzece która później przeobraziła się w fantom i w śródmieściu ze wstydu wpełznie pod betonowy płaszcz. Budynek jest utrzymany w stylu eklektycznym, ale dominuje w nim neogotyk. Pomysłodawcą jej budowy był Richard Holtze, jeden z założycieli miasta. Holtzemu zależało na łaźni tak bardzo, że przeznaczył na jej budowę całą nagrodę, którą ufundowało mu miasto z okazji 25-lecia pracy lekarskiej. Doktor otwarcia łaźni jednak nie doczekał, bo zmarł cztery lata wcześniej. Jako wyraz uznania mieszkańcy Katowic ustawili przed fasadą budynku jego popiersie.W latach siedemdziesiątych popiersie zniknęło w niewyjaśnionych okolicznościach. Tablicę pamięci Holtzego powieszono tu dopiero w 2005 roku. Łaźnię wzniesiono kosztem 155 000 marek niemieckich. W latach międzywojennych została poszerzona o basen kąpielowy. W lipcu 1928 z łaźni korzystało 12 530 osób. W latach 80. XX w. w dolnej części budynku znajdował się salon gier z automatami do gry. W latach 1997−1999 gmach zaadaptowano na potrzeby siedziby Inspektoratu PZU Życie SA; autorami projektu przebudowy z lat 1996−1997 byli J. Pallado i A. Skupin. Powierzchnia całkowita obiektu wynosi 1880 m², a kubatura − 10 360 m³. Za plan modernizacji obiektu architekci otrzymali nagrodę Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa, nagrodę Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz wyróżnienie „Architektura Roku 2000” województwa śląskiego. Budynek łaźni miejskiej wpisany został do rejestru zabytków.

Obrazek: Katowice PZU” autorstwa Michał Bulsa (User:Lahcim nitup) – Praca własna. Licencja Domena publiczna na podstawie Wikimedia Commons