Klasztor Albertynek na Kalatówkach – zespół klasztorno-pustelniczy żeńskiego zakonu albertynek, oraz Pustelnia Brata Alberta.

Klasztor Albertynek na Kalatówkach – zespół klasztorno-pustelniczy żeńskiego zakonu albertynek (Zgromadzenie Sióstr III Zakonu Regularnego św. Franciszka z Asyżu) na Kalatówkach w Zakopanem. Położony jest przy Drodze Brata Alberta z Kuźnic na polanę Kalatówki. Geograficznie znajduje się na obszarze Tatr (Dolina Bystrej), administracyjnie należy do Zakopanego. Zespół klasztorny rozpoczęli budować bracia albertyni w 1898. Pomagali im w tym górale. Projektantem budowli był Stanisław Witkiewicz, a kierownictwo sprawował brat Albert, czyli Adam Chmielowski. Teren pod budowę obiektu ofiarował hrabia Władysław Zamoyski, zaś pieniądze na budowę pochodziły ze składek ludzi, którzy ofiarowali część swojego wynagrodzenia za pracę przy budowie ścieżki do Czarnego Stawu oraz drogi do Morskiego Oka. Początkowo zespół klasztorny składał się tylko z Pustelni Brata Alberta i kaplicy klasztornej. Wybudowane zostały w stylu zakopiańskim z bali drewnianych na wysokiej podmurówce kamiennej. Są proste w formie, ze względu bowiem na obowiązującą w regule albertynów surowość i prostotę Witkiewicz zrezygnował w tym jednym przypadku z typowych dla swojego stylu ozdobników. Klasztor sióstr albertynek został wzniesiony na wysokiej, kamiennej podmurówce z drewnianych bali i nakryty półszczytowymi, gontowymi dachami. Do klasztoru przylega kaplica pw. Świętego Krzyża, o planie zbliżonym do kwadratu. Jej wnętrze podzielono na dwie części: w jednej mieści się prezbiterium oddzielone od nawy balustradą, a w drugiej chór zakonny, otwarty trzema oknami do wnętrza kaplicy. Od bramy prowadzi ścieżka do Pustelni Brata Alberta ( miała służyć kapłanom przychodzącym odprawić Mszę świętą, była w niej także mała celka z drewnianym łóżkiem, w której mieszkał Brat Albert, gdy do Pustelni sprowadziły się siostry) i do kaplicy. Zamieszkiwał w niej św. brat Albert, a obecnie stworzono tutaj niewielkie muzeum poświęcone jego osobie i działalności. Warto w tym miejscu przybliżyc postać Adama Chmielowskiego (1845-1916) – założyciela Zgromadzenia Braci Albertynów Zakonu Św. Franciszka Posługujących Ubogim /1888/. Znani z wielkiej pracowitości i oddania sprawom najuboższych, wiele pracy poświęcili również na rzecz Zakopanego i Tatr. Zarówno A. Chmielowski, jak i inni zakonnicy pracowali przy budowie kolei zakopiańskiej, drogi Oswalda Balzera do Morskiego Oka, czy też szlaku turystycznego nad Czarny Staw. Warto wejść za bramę klasztoru udostępnionego zwiedzającym codziennie od godziny 6.00 do 19.00. Miejsce doskonałe – wybrane przez Chmielowskiego, a przekazane w darze przez Władysława Zamoyskiego – wtopione w przyrodę proste i skłaniające do zadumy. W klasztorze tym Stefan Żeromski umieścił scenę powieści Nawracanie Judasza.

Zgodnie z regułami zakonu, domek Brata Alberta jest bardzo skromny: składa się z dwóch izb i niewielkiego poddasza. Z wąskiego ganku wchodzimy do maleńkiego korytarzyka, z którego oglądamy celę, zajmowaną przez Adama Chmielowskiego. Wypełnia ją niemal w całości wąska prycza, pod którą widzimy zakonne trepy Brata Alberta. Sąsiedni, nieco większy pokoik, pozwala na zapoznanie się z bujnym życiorysem założyciela zakonu, z jego dziełami malarskimi, publikacjami na jego temat. Tam można też zaopatrzyć się w książki, obrazki, kartki pocztowe. W 1986 r. po kanonizacji, która odbyła się w Rzymie, dostawiono do celi drewniany relikwiarz. W wyrzeźbionym chlebie trzymanym w dłoni umieszczono szczątki świętego. Jest to symbol obrazujący jego życiową dewizę: Powinno się być dobrym jak chleb, który dla wszystkich leży na stole, z którego każdy może kęs dla siebie ukroić i nakarmić się, jeśli jest głodny.
Zbudowana w 1902 r. przez braci albertynów kaplica i niewielki klasztor były drewniane. W 1977 r. pustelnia wraz z kaplicą doszczętnie spłonęły. Zostały odbudowane w tym samym miejscu: wzniesione z kamienia klasztor i kaplica, przekryte półszczytowymi dachami krytymi gontem, nawiązują do tradycji stylu zakopiańskiego.

Obrazek: Klasztor Albertynek na Kalatówkach T10.2” autorstwa Jerzy Opioła – Praca własna. Licencja GFDL na podstawie Wikimedia Commons.