Piwnica Świdnicka (niem. Schweidnitzer Keller), najstarsza średniowieczna restauracja wrocławska (działająca od około 1275 roku), znajdująca się w Rynku, w piwnicach wrocławskiego ratusza.

Nazwę swą wywodzi od nazwy dolnośląskiego miasta – Świdnicy, skąd pierwotnie sprowadzano do niej jęczmienne piwo. Zgodnie z ówczesnym prawem, piwa warzone poza Wrocławiem wolno było podawać jedynie w pozostających pod kontrolą rady miasta piwnicach ratuszowych. Według kroniki z 1731 zakazane były w Piwnicy m.in. gra w karty, palenie tytoniu i przeklinanie. Tylko dwa razy w tygodniu – we wtorki i w piątki – pozwalano na grę orkiestry, gościom na muzykowanie nie pozwalano. Nie podawano napojów przed wpłaceniem przez gościa kaucji odpowiedniej wysokości, a w razie stłuczenia naczynia gość zobowiązany był za szkodę zapłacić, co przypominano mu przez trzykrotne uderzenie w tzw. „dzwonek bałwana”. We wnęce przy schodach prowadzących do Piwnicy swoje stałe miejsce miały sprzedawczynie solnych bułeczek i kiełbasek z musztardą, przy czym zatrudniający je piekarze korzystali z tego miejsca bezpłatnie. W Średniowieczu obce piwo można było sprzedawać tylko na rachunek Rady Miejskiej w ratuszowych piwnicach. W 1332 roku w piwnicznych rachunkach po raz pierwszy wymienione było jęczmienne piwo świdnickie. To właśnie ono było najpopularniejszym napojem w XV wieku w tej części Europy. Wrocław zaopatrywał np. Toruń i Kraków, a Kraków z kolei Polskę i Węgry. Piwnica Świdnicka była dobrze znana nie tylko każdemu mieszkańcowi Wrocławia, ale również większości Ślązaków i licznym gościom z kraju i zagranicy. W prowadzonej przez stulecia księdze odnotowano wizyty królów, książąt, wybitnych wojskowych, poetów, malarzy i naukowców. Gościli w niej m.in. Chopin, Słowacki, Wybicki, Goethe. W drugiej połowie XVI w. warzone od niedawna we Wrocławiu piwo pszeniczne zwane „Schöps”, czyli Baran, szybko zaczęło wypierać piwo świdnickie. Dziś w Piwnicy Świdnickiej można napić się Białego Barana, wyjątkowego piwa, warzonego na specjalne zamówienie według historycznej receptury. Piwo świdnickie podawane było początkowo w wielkich drewnianych kuflach, które wyszły z użycia wraz z pojawianiem się w karczmach kufli cynowych i szklanych pucharów, co nastąpiło pod koniec XVI wieku. Z kolei dopiero popularność piwa typu bawarskiego (XIX w.) doprowadziła do kolejnej zmiany, do użytku weszły bowiem szklane ośmioboczne kufle bawarskie, zwane Kuffe bądź Schoppe. Za każde stłuczone naczynie należna była kara. Jedzenie z kolei było jedynie dodatkiem, chociaż niezwykle ważnym. Do kanonu piwnych przystawek weszła więc kiełbasa z chrzanem, podawana z kminkowym preclem, kiszona kapusta, śledzie, ser limburger oraz plasterki osolonej rzodkwi. Tak skromne menu od czasu do czasu urozmaicano ziemniaczaną sałatką oraz bułkami ze szczypiorkiem (w sezonie).

Karta dań obecnie zawiera dania wegetariańskie, tradycyjne dania polskie, dania staropolskie czy różnorodne dania z kuchni międzynarodowej. Wnętrze restauracji składa się z 9 różnej wielkości sal. Każda z nich jest odmienna i wystylizowana w sposób odmienny i intrygujący. Sale posiadają różną oprawę muzyczną, inne karty dań i obsługę. Przed wizytą a lokalu należy dokonać rezerwacji telefonicznej lub osobistej. Największa sala liczy możność pomieszczenia 800 osób. Nazwy i układ wszystkich pomieszczeń są dziś takie same jak w XV w., kiedy to Piwnica uzyskała swój ostateczny kształt.

Obrazek: Piwnica.Swidnicka-wnetrze” autorstwa Julo – Praca własna. Licencja Domena publiczna na podstawie Wikimedia Commons.