Śnieżka to najwyższy szczyt Karkonoszy i jednocześnie całego pasma Sudetów oraz Czech.

Śnieżka – najwyższy szczyt Dolnego Śląska jest o metr wyższa, niż podają mapy. W najwyższym punkcie mierzy 1603 metry i 29,6 centymetra. Jest najwyższym szczytem Karkonoszy oraz Sudetów. Wystaje 200 metrów ponad Równinę pod Śnieżką, co czyni ją najwybitniejszym szczytem Polski. Śnieżka leży na granicy polsko-czeskiej (ciekawostką jest, że przez większą część XIX wieku wyznaczała granicę prusko-austriacką). Specyficzny klimat panujący na szczycie i jego okolicy zbliżony jest do tego, jaki występuje za kołem podbiegunowym, dlatego np. roślinność alpejska wykształciła się tu na niższych wysokościach niż w innych rejonach o podobnych szerokościach geograficznych. Pokrywa śnieżna zalega już czasami od października, a kończy się w maju. Najbardziej charakterystyczne są jednak huraganowe wiatry (przekraczające 80 m/s) oraz częste zamglenie (ponad 300 dni w roku). Szczyt Śnieżki to miejsce gdzie można obserwować takie rzadkie w przyrodzie zjawiska jak widmo Brockenu czy ognie św. Elma. W roku 1681 wybudowano na jej szczycie kapliczkę pod wezwaniem św. Wawrzyńca, która była celem pielgrzymek wiernych, a później turystów. Obecnie na szczycie Śnieżki funkcjonuje też Wysokogórskie Obserwatorium Meteorologiczne, którego budynek ma kształt spodków (symbol Śnieżki). Śnieżka należy do Korony Europy, Korony Gór Polski, Korony Sudetów i Korony Sudetów Polskich.

Skalny stożek zbudowany jest w głównej części ze skał metamorficznych zwanych hornfelsami, a od zachodniej strony, w swojej podstawie, z granitu. To właśnie jest podstawową przyczyną charakterystycznego kształtu Śnieżki. Budulcem głównego grzbietu Kakonoszy jest mniej trwały granit. Stąd też pozostałe szyty Karkonoszy mają znacznie bardziej zaoblone kształty. Śnieżka zbudowana jest z bardzo odpornych na wietrzenie hornfelsów – skał metamorficznych, powstałych w wyniku przeobrażenia łupków w wyniku oddziaływania intrudującej magmy granitowej w okresie karbońskim. Dzięki większej odporności na erozję budujących szczyt hornfelsów od skał otaczających, selektywna erozja doprowadziła w kenozoiku do powstania Śnieżki jako twardzielca wznoszącego się 200 metrów nad penepleną. Po wypiętrzeniu się Karkonoszy w czasie orogenezy alpejskiej, niewysokie wzgórze stało się najwyższym szczytem nowo powstałego pasma górskiego. Zbocza Śnieżki pokrywa gołoborze, powstałe w czasie zlodowacenia w plejstocenie, w warunkach peryglacjalnych. W tym samym czasie powstały kotły polodowcowe, podcinające ją od północnego zachodu i południowego zachodu. Na Śnieżkę co roku wchodzi aż 2 miliony turystów! Najwyższy szczyt Karkonoszy przyciąga ich jak magnes. Ze szczytu można podziwiać wspaniałe panoramy. Widoczność przy sprzyjających warunkach przekracza 200 km. Jest tłumnie odwiedzana w okresie letnim, rzadziej zimą za względu na warunki atmosferyczne, które utrudniają jej zdobycie. Pierwszego wejścia na Śnieżkę dokonano prawdopodobnie w połowie XV w. Wzniesioną na szczycie kaplicę z 1681 r. poświęcono patronowi przewodników św. Wawrzyńcowi i raz w roku (10 sierpnia) odprawiana jest w niej msza święta.

Są dwie możliwości dotarcia na Śnieżkę: na piechotę oraz wyciągiem i na piechotę. Za każdym razem najlepiej wyruszyć z Karpacza, gdzie jest dolna stacja wyciągu na Kopę oraz wejścia na teren Karkonoskiego Parku Narodowego. Wjazd na górę wyciągiem trwa prawie pół godziny (Wyciągiem krzesełkowym dostaniemy się na Kopę skąd już tylko 20 minut drogi dzieli ich od szczytu Śnieżki. Stamtąd w nieco ponad godzinę można dotrzeć na szczyt Śnieżki). Dotarcie na samą górę pieszo zajmuje od 2 do 3 godzin w zależności od wybranego szlaku, warunków pogodowych i kondycji turysty.
Z Karpacza na Śnieżkę wytyczonych jest kilka szlaków. Najbardziej interesujące jest podejście szlakiem niebieskim z Karpacza Górnego, rozpoczyna się przy świątyni Wang, wiedzie przez Polanę, Kocioł Małego Stawu, pierwsza cześć wycieczki wiedzie do schroniska „Samotnia” położonego nad brzegiem Małego Stawu dalej zaś wiedzie stromą ścieżką do kolejnego schroniska o nazwie „Strzecha Akademicka”. W schronisku tym można obejrzeć eksponaty wypchanych zwierząt m.in. głowę dużego rogacza. Dalej trasa wiedzie malowniczą ścieżką do czarnego szlaku, który prowadzi na Kopę. Mijamy górną stację wyciągu na Kopę i docieramy do schroniska „Dom Śląski” na równinie pod Śnieżką. Spod schroniska na sam szczyt prowadzi nas szeroka brukowana droga. Jeśli zaś chcemy większych wrażeń warto z niej zboczyć i iść stroma skalistą ścieżką czyli szlakiem czerwonym. Bardzo ciekawy jest również czerwony szlak przez Kocioł Łomniczki. Jeszcze innym wariantem jest wejście na Śnieżkę przez Sowią Dolinę i dalej Czarnym Grzbietem. Najkrótsze podejście prowadzi natomiast ”Śląską Drogą” przez Biały Jar i Kopę. Szczególnie na odcinku do Białego Jaru podejście jest strome i monotonne, a widoki są ograniczone. Powyżej Białego Jaru, a przede wszystkim po osiągnięciu Równi pod Śnieżką podejście zdecydowanie łagodnieje, a ze szlaku rozciąga się ładna panorama Śnieżki.

Na szczycie znajduje się restauracja, czynna codziennie (niezależnie od warunków atmosferycznych) od rana do godziny 16 (w sezonie może być otwarta dłużej). Na samym szczycie nie ma schroniska. Najbliższe miejsca, gdzie można znaleźć nocleg, to: Dom Śląski, Strzecha Akademicka oraz Samotnia, natomiast po stronie czeskiej Luczni Bouda oraz Jelenka.

Obrazek: 080624 Schneekoppe” autorstwa Wn61 – Praca własna. Licencja CC BY-SA 3.0 na podstawie Wikimedia Commons