Starobociański Wierch 2176 m n.p.m., panorama z jego szczytu obejmuje zarówno Tatry Zachodnie, jak i Wysokie.

Starorobociański dawniej: Klin, Wysoki Wierch (słow. Klin, Vysoký vrch) jest najwyższym szczytem polskich Tatr Zachodnich 2176 m n.p.m. Starorobociański Wierch leży w grani głównej Tatr, po której biegnie granica słowacko-polska. Od sąsiedniego w tej grani na zachód szczytu Kończystego Wierchu oddzielony jest Starorobociańską Przełęczą. W kierunku na wschód sąsiaduje z niewybitnym szczytem zwanym Siwym Zwornikiem, oddzielony od niego Gaborową Przełęczą. Starorobociański Wierch góruje ponad dolinami: Starorobociańską, Zadnią Raczkową i Gaborową. W grani głównej pomiędzy Starorobociańskim Wierchem a Starorobociańską Przełęczą znajduje się niewysoki, nienazwany wierzchołek. Pomiędzy nim a Kończystym Wierchem grań rozcięta jest długim na kilkaset metrów rowem grzbietowym kilkumetrowej głębokości. Szczyt zbudowany jest z białych granitów i łupków krystalicznych. Jego wierzchołek to krótka grań o przebiegu południkowym, która jak klin wciska się pomiędzy Dolinę Gaborową i Raczkową. Starorobociański Wierch ma kształt piramidy, a jego stoki mają kamienisty charakter. Nad górną częścią Doliny Starorobociańskiej wznosi się na ok. 500 m, a stoki podcięte są stromym urwiskiem tzw. Wielkimi Jamami, poniżej nich znajdują się Zagony. Rudziejące już w połowie lata pędy situ skuciny nadają górze czerwonawe zabarwienie. Ze Starorobociańskiego Wierchu w dół udaliśmy się szlakiem czerwonym w stronę Liliowego Karbu skąd szlakiem zielonym pospieszyliśmy na Siwą przełęcz, z której szlakiem czarnym zeszliśmy do Doliny Chochołowskiej.
Polska nazwa szczytu pochodzi od dawnej Hali Stara Robota, ta zaś oznaczała nieczynne wyrobiska rudy żelaza, która była tu wydobywana już w XVI w.

Ze stromych i trawiastych zboczy Starorobociańskiego Wierchu schodzą w zimie potężne lawiny.

Obrazek: Starorobociański Wierch a1” autorstwa Opioła Jerzy – Praca własna. Licencja CC BY 2.5 na podstawie Wikimedia Commons.