W Starych Oleszycach znajduje się kolejna cerkiew greckokatolicka, obecnie kościół rzymskokatolicki pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa. Świątynia drewniana została wzniesiona w roku 1787 i przebudowana w latach 1876-1877 i w latach 20-tych XX wieku. Po II wojnie światowej przejął ją Skarb Państwa i dopiero w 1971 roku odzyskała funkcje sakralne jako kościół rzymskokatolicki. Cerkiew, mimo zasadniczej przebudowy, zachowała elementy tradycyjnej drewnianej architektury cerkiewnej. Drewniana budowla konstrukcji zrębowej ma plan trójdzielny i dwukopułową bryłę. Do kwadratowej nawy przylega od wschodu trójbocznie zamknięte sanktuarium, a od zachodu obszerny babiniec. W narożach między sanktuarium a nawą występują niewielkie pomieszczenia – zakrystia i skarbczyk. Nawa przekryta czworoboczną kopułą zrębową z jednym załamaniem. Druga niska ośmioboczna kopuła zrębowa z jednym załamaniem i parą pendentywów osadzona została nad sanktuarium. W babińcu pozorne sklepienie o przekroju trapezu. Ściany zewnątrz oszalowane, zwieńczone częściowo gzymsami. Sanktuarium obiega wydatne zadaszenie obejmujące uskok niskiej kopuły. Dach nad babińcem, obie kopuły z pseudolatarniami oraz zadaszenie pobite blachą. Wnętrze ma ujednolicony charakter. Babiniec szeroko otwarty do nawy prostokątnym prześwitem zamkniętym łukiem odcinkowym. Między nawą a sanktuarium prostokątny prześwit ze ściętymi narożami od góry. Ściany wewnątrz, pierwotnie polichromowane, obecnie pokryte boazerią. Elementy dawnego wyposażenia nie zachowały się. Podobna konstrukcyjnie do cerkwi w pobliskim Borchowie. Obok kościoła zachowała się drewniana dzwonnica z końca XVIII wieku i kamienne nagrobki. Świątynia jest niewielka, wręcz kameralna i choć wielokrotnie przebudowywana, zachowała elementy tradycyjnej drewnianej architektury cerkiewnej.
Obrazek: Poland Stare Oleszyce – wooden church” autorstwa User:Merlin – Praca własna. Licencja CC BY-SA 3.0 na podstawie Wikimedia Commons