Szlak Architektury Drewnianej W Małopolsce i Podkarpaciu. Kościół Wszystkich Świętych w Bliznem wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO – niezwykle bogate wyposażenie ruchome, unikatowy zespół malowideł ściennych oraz unikalne otoczenie – m.in. zespół XIX w. zabudowań plebańskich.

Dokładna data budowy kościoła nie jest znana. Wzniesiono go z pewnością w drugiej połowie XV w. Kościół zbudowany jest na zrąb z jodłowych bali. Zastosowano w nim pierwotnie, charakterystyczny dla średniowiecznego ciesielstwa małopolskiego, system więźbowo-zaskrzynieniowo-zaczepowy. Więźba dachowa posiada konstrukcję storczykową, a większość jej elementów została oznaczona średniowiecznymi znakami ciesielskimi. Od zachodu przylega do niego masywna dzwonnica z nadwieszoną izbicą. Tablice informują o obronności świątyni i drewnianych obwarowaniach z XVII wieku. Kościół p.w. Wszystkich Świętych w Bliznem został zbudowany na niewielkim wzniesieniu w XV wieku. Jego położenie wykorzystano do obrony przed najazdem tatarskim. Kościół otaczały wały obronne z palisadami. Wokół kościoła znajdowało się rozlewisko rzeki Stobnicy. Tatarzy w 1625 roku ponieśli tu klęskę. Jedno z malowideł na ścianie zachodniej, przedstawia męczeństwo świętych, m.in. Piotra i Pawła. Przedstawieni na nim oprawcy ubrani są w stroje tatarskie. W prezbiterium, w górnej części ściany północnej, znajduje się cykl pasyjny z dziewięcioma scenami począwszy od Ostatniej Wieczerzy aż do Złożenia do Grobu. Poniżej tych scen, obok ołtarza głównego, można zobaczyć Zstąpienie do Piekieł. Wnętrze zdobią cenne polichromie ukazujące sceny biblijne, które pokrywają wnętrze kościoła. Powstały one z myślą o niepiśmiennej rzeszy wiernych. Nauczały jak żyć moralnie i zgodnie z nauką Kościoła. Stąd nazwane zostały „księgą ubogich” (liber pauperum). Do dziś zachował się także cykl Męki Pańskiej na północnej ścianie prezbiterium, cykl maryjny na południowej. W bocznym ołtarzu stoi cudowna lipowa figura Matki Bożej Łaski Pełnej , która prawdopodobnie wyszła spod dłuta samego Wita Stwosza ok. 1500 r. Kiedyś stanowiła część tryptyku ołtarza. Ciekawe są niemal ludowe dekoracje roślinne i groteskowe, z których największe (ogromne wyobrażenia kwiatów) stanowią tło dla renesansowej ambony.
W Bliznem zachował się cały zespół zabudowań plebańskich, nadal pełniący swoje funkcje. W jego skład wchodzą: murowana nowa plebania oraz drewniane: stara plebania (obecnie wikarówka), pochodząca z 1699 r., częściowo przebudowana, lamus plebański, wzniesiony ok. połowy XIX w., dawna szkoła parafialna (organistówka) z 1866 r. oraz współczesna jej stodoła. W pewnym oddaleniu usytuowany jest szpital – czyli przytułek dla ubogich parafian z I poł. XIX w. należący do kompleksu.
Nazwa wsi Blizne wiąże się legendą dotyczącą dzielnego rycerza, który uratował króla Kazimierza Wielkiego przed groźnym niedźwiedziem. W trakcie polowania w tutejszych lasach król został zaatakowany przez potężnego niedźwiedzia, kiedy wszyscy myśleli, że zwierzę pokona władcę, pewien rycerz stanął mu w obronie. Podczas zaciętej i zwycięskiej walki rycerz odniósł ranę, która pozostawiła do końca życia widoczną bliznę. W podzięce za pomoc król przekazał rycerzowi las i pozwolił utworzyć miejscowość, która z czasem nazwana została Blizne.

Dojazd:
miejscowość znajduje się na trasie Rzeszów–Sanok, czyli popularnej trasie w Bieszczady,

Zwiedzanie:
Grupy min. jeden dzień przed przybyciem, po wcześniejszym uzgodnieniu www.blizne.wiara.org.pl. Turyści indywidualni w środy i czwartki od 13.00 do 17.00 w niedzielę od 12.00 do 26.00.Reszta dni od 9.00 do 17.00.

Obrazek: Drozdzik na pl.wikipedia [GFDL or CC-BY-SA-3.0], from Wikimedia Commons